Święta Anna i jej wizerunki

O świętej Annie nie wspominają Ewangelie. A jednak obrosła legendą w apokryfach. Akcentowany jest fakt, że wraz z mężem św. Joachimem długo nie mogli doczekać się dziecka. Według niektórych wersji po śmierci męża Anna jeszcze dwukrotnie wychodziła za mąż, a jej córki zostały matkami apostołów.

Od VIII wieku św. Anna zaistniała w sztuce bizantyjskiej. W Renesansie pojawiło się przedstawienie „Św. Anny Samotrzeciej” z Maryją i dzieciątkiem Jezus na kolanach. Obraz w kościele parafialnym pw. Św. Anny w Grodzisku Maz., ukazuje ją siedzącą w towarzystwie stojącej  obok małej Maryi uczącej sie czytać i w obecności św. Joachima. Autorem obrazu jest Filippo Castaldi – malarz pochodzący z Neapolu. Od 1791 r. do 1806 r. malował w Grodzisku. Św. Anna nie była od początku patronką grodziskiej parafii. Zastąpiła na tym miejscu św. Tomasza i św. Hieronima. Być może do wzrostu jej popularności wśród wiernych przyczyniło się prężnie działające w parafii od 1670 r. bractwo św. Anny. Wspomina o nim m.in. ksiądz Mikołaj Bojanek – autor monografii historycznej „Kościół i parafia w Grodzisku”, wydanej po raz pierwszy w 1907 r. Od uroczystości konsekracji kościoła 25 września 1808 r. św. Anna stała się patronką parafii.

Najsłynniejszy wizerunek św. Anny wyszedł spod pędzla Leonarda da Vinci. Obrazy Castaldiego w grodziskiej świątyni, w tym św. Anny, ks. Bojanek określa w swojej kronice lapidarnie, że „nie są bez talentu”.